Al weer bijna 2 jaar terug heb ik een workshop gevolgd van Truus Druyts. Op hilarische en tegelijk rakende manier hield ze een verhaal over de vraag: ‘Wat als je een koppel was, was je dan nog bij elkaar?’ Tja, scheidden van jezelf is vrij lastig. Dus wat dan?

Vrijwel iedereen maakt zich weleens schuldig aan vervelende opmerkingen of onaardig gedrag naar anderen. Als je vervolgens inziet, dat het niet zo aardig was en je hiervoor empathie opbrengt voor het ‘slachtoffer’ krijg je meestal vergeving en kan je weer aardig naar elkaar doen.

Hoe gaat dat met alle opmerkingen en gedrag naar jezelf? Ben je je bewust van alles wat je tegen jezelf zegt? En zo ja, hoe aardig ben je eigenlijk naar jezelf? Steek je jezelf een hart onder de riem als er taken klaar liggen die je lastig vindt? Of scheld je jezelf uit voor stomme koe en walgelijk wezen dat niet eens de discipline kan opbrengen om de afwasmachine in te ruimen en je nu zo slecht bent dat je eigenlijk zweepslagen verdient….

Nu hoop ik dat ik overdrijf en dat je zoiets nooit tegen iemand zou zeggen, ook niet tegen jezelf.

En bedenk eens: Hoe vaak denk je dat iemand de afwasmachine goed in zal ruimen en het de volgende keer vrolijk uit zichzelf zou doen en zich hierbij vrij voelt als je zo tekeer gaat? Ik heb dan in ieder geval de neiging om me onder de tafel te verstoppen in de hoop dat de kabouters de afwas zullen doen. Een beetje een verlies-verlies situatie zou ik zeggen.

Stel je nu eens iemand voor die als je geen zin hebt om de afwasmachine in te ruimen je vertelt dat hij trots op je is als je het doet, je helpt herinneren dat je zo blij wordt als het aanrecht leeg en schoon is of je voor die ene keer vertelt dat je het morgen ook kan doen en nu samen gaat genieten van het heerlijke weer? Voelt anders of niet? Zeker in het eerste geval lijkt mij dit een win-win situatie. Je voelt je trots en blij en de afwas is gedaan. Als je het even niet doet EN jezelf hiervoor vergeeft is het ook helemaal ok. Tenzij je dit elke dag doet. Na een tijd kan ik me zo voorstellen dat je dan ook niet zo blij meer bent als je geen enkel schoon kopje kan vinden….

Tot nu toe ben ik nog niemand tegen gekomen die het makkelijker vond om aardig te doen tegen zichzelf dan tegen anderen. Een uitzondering hierop zijn misschien de psychopaten, die ik gelukkig niet heb ontmoet.
Het is wel mogelijk om het even makkelijk te (gaan) vinden om aardig te zijn tegen iedereen. (Dus ook tegen jezelf.) Als je je beseft dat je dan een win-win-win situatie hebt. Als je genoeg om jezelf geeft en voor jezelf zorgt als een fantastische partner die je aanmoedigt, steunt, troost, vergeeft en altijd als je het nodig hebt er voor je is, dan ben je in staat om veel liever tegen anderen te zijn, veel meer uit jezelf te halen en je bent gelukkiger…

Toen ik mij dat weer herinnerde tijdens de workshop heb ik me voorgenomen om mijzelf de belofte te doen er altijd voor mezelf te zijn. En als ik het toch nog mocht vergeten, dat ik mezelf dan vergeef dat ik niet naar mezelf luisterde, mezelf empathie geef en ik weer een hernieuwde belofte doe om aardig, lief, eerlijk en ondersteunend te zijn naar mezelf. Op 24-09-2012 ben ik toen symbolisch met mezelf getrouwd.

Het prachtige is dat ik elke keer dat ik deze belofte waar maak naar mezelf mijn leven veel geweldiger is en de omgeving ook veel blijer wordt door mijn aanwezigheid of werk en ik ook weer blij door alles wat zo fijn loopt. Win-win-win dus.

Dus ik wil je uitnodigen om net als ik met jezelf te trouwen. Als dat een beetje te veel is kun je misschien je beste vriend of vriendin worden